"ΘΥΜΑΣΑΙ;"

Λάβαμε την παρακάτω επιστολή και τη δημοσιεύουμε αυτούσια. Ο αναγνώστης θέλει να παραμείνει ανώνυμος. Η επιστολή έχει χαρακτήρα ερωτικό και αν μπορούμε να πούμε κάτι είναι "κουράγιο": “Πίστευα πως θα είναι ένα ακόμα από τα παλιά παιχνίδια μας.





Πως πάλι σε λίγο καιρό θα είμαστε μαζί. Θυμάσαι άραγε τότες. Ήταν τέτοιος περίπου καιρός. Κάθε χρόνο το θυμάμαι. Ακριβώς 4 μήνες μετά από την ημέρα του Κακού. Ξέρεις αν το διαβάζεις θα ΄θελα να ξέρεις πως τώρα πια κατάλαβα.







Λάθη, λάθη και λίγα ακόμα λάθη. Το τελικό αποτέλεσμα στης ψυχής μου το τεφτεράκι. Ξέρω πως εσύ τα ξόφλησες όλα, όμως εγώ έχω λίγα ακόμα. Μην νομίζεις πως έδωσα λίγα, σε πληροφορώ πως δεν έχω πια κάτι. Μονάχα μια φωτογραφία.






Άσε με να ρθω μαζί σου.....μπα αυτό είναι του Ρίτσου. Να πω καλύτερα άσε με να ρθεις ΕΣΥ μαζί μου. Μπα και αυτό δε θα γίνει.






Τι το ψάχνεις τώρα πια είναι αργά. Χτες βρεθήκαμε χωρίς να το ξέρεις.


Και για φαντάσου που! Σε ένα κωλοβιβλίο και μάλιστα σε αυτό το πράγμα που ονομάζουν σήμερα κοινωνική δικτύωση. Γράψαμε στον τοίχο μια παλιάς φίλης χρόνια πολλά. Α ρε γαμώτο γράφουμε στο ίδιο τοίχο. Όπως τότε θυμάσαι;


Κι όμως δυο ξένοι! Έγραψε μαζί σου το άλλο σου μισό. Κάποτε εγώ τώρα αυτός!


Κοίτα καλά είμαι ξέρω πως το διαβάζεις, θέλω και προσδοκώ να είσαι καλά. Είναι απλά που με πονά η πληγή τώρα που σκατώθηκε ο καιρός και πάλι.


Σήμερα έφυγε και ο Νίκος. Όσα όμως άφησε πίσω θυμίζουν εσένα. Όπως τότε που ήταν φρέσκο ακόμα.


Ξέρω οτι προσπάθησες. Ξέρω οτι ήθελες. Όμως εγώ στο κεφάλι τα ίδια και τα ίδια.


Και τώρα πια που κατάλαβα είναι πια αργά. Μια στιγμή μονάχα να σε δω. Μια στιγμή σε είδα. Τις προάλλες θυμάσαι;


Όμως κρύφτηκες σα να βλεπες φάντασμα. Ίσως και να βλεπες. Ίσως και να μη σε βλεπα. Ίσως ίσως....


Μια φορά θέλω μοναχά να σου μιλήσω ρε. Να σου πως όλα αυτά που πέρασα. Όλα όσα περνάω. Δε φαντάζεσαι τι έχω να σου πω!!


Ακόμα και να έχεις μια υπόνοια, αμα στα πως θα καταλάβεις.


Ξέρω οτι είσαι καλά. Ρώτησα και έμαθα. Θέλω να κάνεις αυτό που σταματήσαμε. Γράφω με κωδικούς για να μη μάθει κανείς. Μονάχα εσύ. Ξέρω απλά οτι θα το διαβάσεις. Ελπίζω πως θα το διαβάσεις. Δε μπορεί θα το διαβάσεις. Πάντα έτσι γινόταν θυμάσαι; Γυρνούσες το κεφάλι όταν έπρεπε. Μιλούσες όταν ήθελα και εγώ να μιλήσω. Ανέπνεα όταν ήξερα ότι είχες ήδη αναπνεύσει.


Περάσανε 5 κοντά χρόνια από τότε και κοντά στα 3 από όταν. Ήταν και 5 πριν να το το 13χρονο! Έτσι είναι σα να μη χάσαμε τίποτα, σαν τελικά να υπήρχε αυτό που έπρεπε να φύγει.


Σαν σήμερα και σαν αύριο και σαν κάθε μέρα σε θυμάμαι. Ελπίζω οχι οτι θα σε βρω αλλά οτι θα σε δω. Μια στιγμή τυχαία, φευγαλέα, ίσως και λίγο σκόπιμα. Μια στιγμή που θα κοιτάξω μέσα στα μάτια και θα ακούσω, δε θα δω γιατί πολύ απλά δε θα φαίνεσαι.


Όλα εξηγούνται και τελικά παρεξηγούνται.






Φίλοι στο psema.gr ευχαριστώ για το χώρο σας.






ΑΝΩΝΥΜΟΣ
 
.www.psema.gr